رازی که بٓرِ غیر نگفتیم و نگوییم
با دوست بگوییم که او محرمِ راز است

شرح شکن زلف خم اندر خم جانان
کوته نتوان کرد که این قصه دراز است..

حافظ

نرگس مردم فریبی داشت شبنم می فروخت

با همان چشمی که می زد زخم مرهم می فروخت

زندگی چون برده داری پیر در بازار عمر

داشت یوسف را به مشتی خاک عالم می فروخت

فاضل نظری

من به سیبی خوشنودم
و به بوییدن یک بوته ء بابونه .
من به یک آینه ، یک بستگی پاک قناعت دارم .

من صدای پر بلدرچین را ، می شناسم ،

زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه ء عادت از یاد من و تو برود .
زندگی جذبه ء دستی است که می چیند .
زندگی نوبر انجیر سیاه ، در دهان گس تابستان است .
زندگی ، بعد درخت است به چشم حشره .
زندگی تجربه ء شب پره در تاریکی است .
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد .
زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد .
زندگی دیدن یک باغچه از شیشه ء مسدود هواپیماست .

زندگی شستن یک بشقاب است .
زندگی یافتن سکه ء دهشاهی در جوی خیابان است.
زندگی ” مجذور” آینه است .
زندگی گل به ” توان ” ابدیت ،
زندگی ” ضرب ” زمین در ضربان دل ما ،
زندگی ” هندسه ء ” ساده و یکسان نفسهاست .
هر کجا هستم ، باشم ،
آسمان مال من است .
پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است .

سهراب سپهری

در خرابات مُغان نور خدا می بینم

این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم

به سراغ من اگر می آیید،

پشت هیچستانم‌.

پشت هیچستان جایی است‌.

پشت هیچستان رگ های هوا، پر قاصدهایی است

که خبر می آرند، از گل واشده ی دورترین بوته خاک.

روی شن ها هم‌، نقش های سم اسبان سواران ظریفی ست که صبح

به سر تپه ی معراج شقایق رفتند.

پشت هیچستان‌، چتر خواهش باز است‌:

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

زنگ باران به صدا می آید.

آدم این جا تنهاست

و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری ست‌.

به سراغ من اگر می آیید،

نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من‌!

سهراب سپهری

با خنده کاشتی به دل خلق٬ “کاش ها”
با عشوه ریختی نمکی بر خراش ها

هرجا که چشم های تو افتاد فتنه اش
آن بخش شهر پر شده از اغتشاشها

گیسو به هم بریز و جهانی ز هم بپاش!
معشوقه بودن است و «بریز و بپاش» ها

ایزد که گفته بت نپرستید پس چرا؟
دنیا پر است این همه از خوش تراش ها؟!

از بس به ماه چشم تو پر میکشم٬ شبی
آخر پلنگ می شوم از این تلاشها!

حسین زحمتکش

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه،از خیابانی که نیست

می نشینی روبه رویم خستگی در میکنی
چای می ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز میخندی و میپرسی که حالت بهتر است؟
باز میخندم که خیلی…!گرچه میدانی که نیست

شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند
یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت،می شود آیا کمی
دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن می شود با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست

میروی و خانه لبریز از نبودت میشود
باز تنها میشوم با یاد مهمانی که نیست
#
رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است
باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست

بیتا امیری

تو را آن گونه می‌خواهم که باغی باغبانش را
شبیه مادر پیری که می‌بوسد جوانش را

تو را در یک شب بارانی غمگین سرودم که
نمی‌دانم زمانش را، نمی‌یابم مکانش را

من آن سرباز دلتنگم، که با تردید در میدان
برای هیچ و پوچ از دست خواهد داد جانش را

پریشانم شبیه پادشاهی خفته در بستر
که بالای سرش می‌بیند امشب دشمنانش را

تو در تقویم من روزی نوشتی دوستت دارم
از آن پس بارها گم کرده‌ام فصل خزانش را

پرستویی که با تو هم قفس باشد نمی‌ ترسد
بدزدند آب و نانش را، بگیرند آسمانش را

تو ماهی باش تا دریا برقصد موج بردارد
تو آهو باش تا صیاد بفروشد کمانش را

من آن مستم که در می‌خانه‌ای از دست خواهد رفت
اگر دستان تو پر کرده باشد استکانش را

علی سلیمانی

خوردیم چو گنجشک به دیوار بلورین

پنداشته بودیم که این پنجره باز است
سید حسن حسینی

​شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد‌؛

تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد…!
سعدی

مثل یک غنچه که از چیده شدن می ترسید

خیره بودم به تو و جرأت لبخند نبود
هرچه من نقشه کشیدم به تو نزدیک شوم

کم نشد فاصله؛ تقصیر تو هرچند نبود
کاظم بهمنی

عشقت آموخت به من، رمز پریشانی را

چون نسیم از غم تو  بی سر و سامانی را
بوی پیراهنی اِی باد بیاور، ورنه

غم یوسف بکُشد عاشق کنعانی را…
حسین منزوی

من آن درسم که‌روز امتحانش را نمی‌دانی

همان آهنگ زیبا که زبانش را نمی‌دانی
به‌خاطر داشتی من را شبیه شعری از حافظ

که ترکیبِ درستِ واژگانش را نمی‌دانی
سید سعید صاحب علم

​میانِ خواب و بیداری  شبی دیدم خیالِ او …
از آن شب واله و حیران نه در خوابم، نه بیدارم …
اوحدی

​توصیف حیاش صد غزل میخواهد

سی برنامه ماهِ عسل میخواهد
با شعر نمیشود به معشوق رسید

برخیز که اقدام و عمل میخواهد
لا_ادری

پیش آی دمٖی جانم زین بیش مرنجانم
ای دلـبـر خـنـدانـم آهسته که سرمستم 
مولانا

​یک نگاه توام از نقد ِ دو عالم بس بود

یک نظر دیدم و تاوان ِدو  عالم دادم…

 شهریار

شیرازه نگیرد به خود اوراق حواسم
بر هم زدهٔ زلف نگارم  چه توان کرد

صائب تبریزی

​صـبحی ڪه نباشی 

تومـنی بی تو نـَیــَرزد…

عرفان مقدم 

هرگز از یاد نبردم من مدهوش تو را
تو نه آنی که توان کرد فراموش تو را
مسیح کاشانی