شعر و ادب

رازی که بٓرِ غیر نگفتیم و نگوییم با دوست بگوییم که او محرمِ راز است شرح شکن زلف خم اندر خم جانان کوته نتوان کرد که این قصه دراز است.. حافظ

من به سیبی خوشنودم و به بوییدن یک بوته ء بابونه . من به یک آینه ، یک بستگی پاک قناعت دارم . من صدای پر بلدرچین را ، می شناسم ، زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه ء عادت از یاد من و تو برود . زندگی جذبه …

در خرابات مُغان نور خدا می بینم این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم

به سراغ من اگر می آیید، پشت هیچستانم‌. پشت هیچستان جایی است‌. پشت هیچستان رگ های هوا، پر قاصدهایی است که خبر می آرند، از گل واشده ی دورترین بوته خاک. روی شن ها هم‌، نقش های سم اسبان سواران ظریفی ست که صبح به سر تپه ی معراج شقایق …

با خنده کاشتی به دل خلق٬ “کاش ها” با عشوه ریختی نمکی بر خراش ها هرجا که چشم های تو افتاد فتنه اش آن بخش شهر پر شده از اغتشاشها گیسو به هم بریز و جهانی ز هم بپاش! معشوقه بودن است و «بریز و بپاش» ها ایزد که گفته …

تو را آن گونه می‌خواهم که باغی باغبانش را شبیه مادر پیری که می‌بوسد جوانش را تو را در یک شب بارانی غمگین سرودم که نمی‌دانم زمانش را، نمی‌یابم مکانش را من آن سرباز دلتنگم، که با تردید در میدان برای هیچ و پوچ از دست خواهد داد جانش را …

خوردیم چو گنجشک به دیوار بلورین پنداشته بودیم که این پنجره باز است سید حسن حسینی

​شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد‌؛ تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد…! سعدی

​باید غبار صحن تو را طوطیا کنند  « آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند»  هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق  خیل ملائکند رضا یا رضا کنند. سید حسن رستگار

مثل یک غنچه که از چیده شدن می ترسید خیره بودم به تو و جرأت لبخند نبود هرچه من نقشه کشیدم به تو نزدیک شوم کم نشد فاصله؛ تقصیر تو هرچند نبود کاظم بهمنی

عشقت آموخت به من، رمز پریشانی را چون نسیم از غم تو  بی سر و سامانی را بوی پیراهنی اِی باد بیاور، ورنه غم یوسف بکُشد عاشق کنعانی را… حسین منزوی

​این شـب جـمعه مُـردد گـشته ام درکار خویش… مانده ام العــفو گویم یا بـگویم…یاحسیـــن… صلی الله علیک یا ابا عبدالله

چقدر تشنگی لحظه افطار خوش است چقدر عرض ادب ساحت دلدار خوش است   سحر و نم نم باران و کمی حال دعا اگر آن لحظه شود موعد دیدار خوش است سر لیلی بنویسید سلامت بادا سر مجنون بنویسید روی دار خوش است درد اگر از غم هجران تو باشد …

​توصیف حیاش صد غزل میخواهد سی برنامه ماهِ عسل میخواهد با شعر نمیشود به معشوق رسید برخیز که اقدام و عمل میخواهد لا_ادری

پیش آی دمٖی جانم زین بیش مرنجانم ای دلـبـر خـنـدانـم آهسته که سرمستم  مولانا

شیرازه نگیرد به خود اوراق حواسم بر هم زدهٔ زلف نگارم  چه توان کرد صائب تبریزی

​سیب سرخی سرنیزه ست… دعـا کن مـن نـیز  اینچنین کال نمانم به شهـــــادت برســــم… محمدمهدی سیار